Miniaturka nr.3 - Krew, pot i łzy

Krew, pot i łzy

Marzeniem wielu małych dziewczynek jest to, by mieć starszego brata, który mógłby je bronić, gdy nielubiany kolega ciągnąłby je za warkocze albo rzucał w nie ślimakami. Potem ten sam starszy brat byłby przydatny do sprowadzania do domu swoich przystojnych kolegów. Będąc małą dziewczynką też tego pragnęłam – mieć swojego własnego obrońcę, ale potem zrozumiałam, że w życiu trzeba radzić sobie samemu. Bycie księżniczką czekającą na swojego księcia wyszło już dawno z mody. Nadeszły czasy, kiedy kobieta musi stać się wojowniczką, walczyć o siebie i swoich bliskich, i właśnie dzisiaj nadszedł i dla mnie ten dzień. Nie jestem bezbronna. Nie jestem słaba. Nie boję się. Jestem silna. Jestem wojowniczką. Każdy rok oczekiwania na ostateczne starcie, wniósł coś w moje życie, we mnie samą. Umocnił mnie. Przygotował do tego co nieuniknione. Wyrzekłam się strachu. Śmierciożercy walczą ''dla większego dobra", ja również – dla większego dobra, jakim jest dla mnie wolny świat.

Nie bez powodu mówi się o ciszy przed burzą – świat wydawał się taki spokojny, gdy wojna czekała za rogiem.  Nad całym Hogwartem utworzyła się ogromna, połyskująca kopuła. Wyglądała jak upleciona z maleńkich, niebieskich żaróweczek, migających w swoim własnym rytmie. Moje serce dołączyło do ich tempa, zaczynając bić równie nieregularnie co one mrugać. Wzięłam kilka głębszych oddechów, które rzekomo miały mnie uspokoić, ale chyba niezbyt pomogły. Nie, nie boję się. To dziwne ale czuję podniecenie. Ręce mnie świerzbią, by złapać już za różdżkę. Wyciągam ją i zaczynam się nią bawić, obracając ją w palcach. Oblizuję opierzchnięte usta i czuję na nich smak jego pocałunków, które składał na moich malinowych wargach zaledwie kilka minut temu. W uszach ponownie rozbrzmiewają słowa, które szeptał  między pocałunkami. Obietnica, którą sobie złożyliśmy. Za ochronną kopułą pojawia się coraz więcej zakapturzonych postaci, więc od rozpoczęcia walki dzielą nas już zaledwie sekundy. Po raz ostatni zaciągam się chłodnym, wieczornym powietrzem, po czym rzucam ostatnie spojrzenie na uśpione błonia. Hogwart, mój drugi dom za chwilę stanie się pobojowiskiem. Spoglądam na pozostałe wieże mojej szkoły i przez chwilę mam wrażenie, że na jednej z nich dostrzegam zarys jego sylwetki. Szepczę ciche ‘‘powodzenia’’ i gdy kolejna fala zaklęć uderza w warstwę ochronną, rozświetlając niebo milionami barw, ruszam w stronę schodów. Dobrze, że Wieża Astronomiczna ma ich tak wiele, bo po drodze zdążam jeszcze przygotować się na to co czeka na mnie na dole.

Krew

Zaklęcia ochronne roztoczone nad Hogwartem pękły niczym bańka mydlana, pozostawiając po sobie tylko wirujące w powietrzu, maleńkie, niebieskie iskierki. Wyglądało to tak, jakby nagle wszystkie gwiazdy zaczęły spadać z nieba, wirując i tańcząc na nieboskłonie, nieświadome nadciągającego zagrożenia. Beztroskie niczym twarz chłopca, który został pierwszą ofiarą dzisiejszej bitwy. Jego kruche ciało upadło na zimną, marmurową posadzkę holu, gdy rządna krwi chmara Śmierciożerców wpadła do budynku. Aparat wypadł z jego bezwładnej już dłoni, błyskając po raz ostatni, tak jak oczy jego właściciela i potoczył się wprost pod nogi walczących. W ferworze walki nikt nie zwracał na niego uwagi, tak samo jak na małego chłopca o zamglonych, niewidzących już oczach.
Powietrze z każdą kolejną minutą bitwy, nabierało metalicznego zapachu. Krew i kurz, mieszały się ze sobą, osiadając w nozdrzach walczących, by przez cały czas przypominać im o krążącym nad nimi widmie śmierci. 

Pot

Przetrwanie. Taki tylko cel pozostaję ci, gdy po raz kolejny mordercze zaklęcie mija cię o zaledwie centymetr. I obietnica, której pragniesz dotrzymać.  Przestajesz walczyć o wolność, miłość czy inne szlachetne ideały, które skłoniły cię do wzięcia udziału w walce. Teraz chcesz już tylko żyć, dlatego walczysz. Jeden nieprzemyślany ruch może okazać się zgubny… Nie ma miejsca na błędy, potknięcia, ani zawahania. Musisz działać pod wpływem chwili. Zielony promień ponownie śmiga koło mojego policzka, uchylam się w ostatnim momencie. Staram się zmotywować do dalszej walki, mimo skrajnego wycieńczenia.  Odnajdź w sobie siłę. Daj z siebie wszystko. Nie daj się pokonać.

Twarze walczących są jak lustro, odzwierciedlające to co dzieję się w ich wnętrzu. Usta zaciśnięte w jedną, cienką linię by przypadkiem nie udało się z nich wydostać żadnemu odgłosowi wyrażającemu słabość. Napięte mięśnie twarzy, zarumienione policzki i wzrok skupiony na przeciwniku. Dwa kroki w przód, cztery do tyłu... Dłoń pewnie trzymająca różdżkę, jedyną linię obrony. I te kilka kropel potu na czole, zdradzających jak wiele wysiłku kosztuję walka o życie. O przetrwanie. O lepsze jutro.

Łzy

,,Jest tutaj tak cicho,

I jest mi tak zimno,

Ten dom dłużej nie pozostanie moim domem.”

To koniec. Zwycięstwo. Ale czym jest zwycięstwo, gdy zarówno łzy szczęścia jak i te smutku są tak samo słone? Wielka Sala, jeden z wielu poturbowanych uczestników tej wojny. Wybebeszona ze swoich atrybutów. Pierwszy raz od lat milcząca. A pod jej ścianami ciągnąca się kolumna ciał, równie milczących jak ona. Dzieci, dorośli, zakochani i wrogowie – wszyscy równi, leżący ze sobą ramię w ramię, tak samo jak podczas walki. Zwycięzcy i przegrani jednocześnie. Wszyscy pogrążeni w wiecznym śnie. A wśród nich ja. Jedna z wielu ofiar dzisiejszej nocy. Zatwardziała idealistka, a raczej teraz już martwa idealistka. Wszyscy, których ta noc oszczędziła, opłakują nas, chwalą odwagę, żegnają się, a my tu nadal jesteśmy. Sama nie wiem dlaczego. Może po to, by usłyszeć te wszystkie ckliwe słowa, szeptane wprost do ucha tego co pozostało z naszego ziemskiego istnienia?  Nimfadora i Remus przekomarzają się ze sobą, Collin gania z aparatem za Lavender, jakiś chłopak, którego nie kojarzę z imienia nerwowo skubię szatę... A ja czekam. Czekam na niego. Serce mi się kroi, gdy patrzę na zdruzgotanego Harry'ego, przyciskającego policzek do mojej nieruchomej już klatki piersiowej, więc szybko odwracam wzrok. Może on jeszcze nie wie? Może nikt jeszcze mu nie zdążył powiedzieć, że po raz pierwszy w życiu nie dotrzymałam danej mu obietnicy. To by wyjaśniało, dlaczego jeszcze nie przybiegł upewnić się, że te druzgoczące wiadomości są prawdą. Moje przemyślenia przerywają otwierające się drzwi Sali, a raczej otwierające się to co z tych drzwi pozostało.

Dwóch mężczyzn niesie czyjeś ciało. W jednym z nich od razu rozpoznaję Billa, a w drugim, ku swojemu zaskoczeniu, Percy'ego. Gdybym żyła, powiedziałabym, że moje serce zabiło mocniej, gdy zauważyłam, że włosy niesionej przez nich postaci również są rude. Jednak moje serce jest nieme, nie ma już nic do powiedzenia. I wtedy zobaczyłam go. Szedł jak zwykle wyprostowany, z zawadiackim uśmiechem przyklejonym do twarzy. Słońce wlało się do pomieszczenia przez wybite okno, napełniając sale niespotykanie jasnym blaskiem. Spojrzał w jego oczy, w których tliły się te same iskierki, które w nich pokochałam i dopiero teraz do mnie dotarło, że mimo wszystko jestem zwycięzcą. Chwyciłam jego dłoń i razem ruszyliśmy w stronę światła, pozostawiając za sobą wszystkie troski, urazy, krew, pot i łzy. 

***

Witajcie kochani! Jak widzicie, przychodzę do Was dzisiaj z kolejną miniaturką. Nieskromnie mówiąc jestem z niej ogromnie zadowolona. Mam nadzieję, że i Wam przypadnie do gustu. Jeśli przeczytaliście informację w ''Sowie" to zapewne wiecie, że rozdział miał się pojawić w tym tygodniu jeśli pod najnowszym rozdziałem będzie 10 komentarzy, ale niestety w komentarze bardzo ubogo, więc postanowiłam Was na zachętę do komentowania uraczyć miniaturką :P I muszę się Wam pochwalić, że.....MAM NAPISANY KOLEJNY ROZDZIAŁ, czeka tylko na publikacje, świeżutki i gorrrrrący jak Fred! Jesteście ze mnie dumni, że moja wena postanowiła do mnie powrócić? :D

Czekam na Wasze komentarze z niezwykłym upragnieniem, niecierpliwością itd. xD

Pozdrawiam i ściskam

Marta Weasley