Rozdział 10: Głosy

                Hermiona weszła do domu, już w progu ściągając buty. Szybko ominęła Krzywołapa, który zaczął się do niej łasić i rzuciła się na kanapę.

   – Moje nogi umarły.

Rodzice zaśmiali się. Pani Granger usiadła w fotelu znajdujący się koło głowy dziewczyny, a jej mąż przysiadł na oparciu, zarzucając jej ramię na barki. Hermiona podniosła głowę by na nich spojrzeć. Wraz z upływem lat jej rodzice wydawali się być w sobie coraz bardziej zakochani. Podziwiała ich. Od dziecka marzyła o takiej miłości jak ich. Byli w siebie zapatrzeni i zawsze rozumieli się bez słów.

  – Kochanie, zaczynam czuć się niezręcznie, gdy tak nam się przyglądasz.

Hermiona zarumieniła się. Spuściła wzrok na poduszkę i wtedy coś jej się przypomniało.

  – O, właśnie mamo. Miałam cię o coś zapytać.

  – Słucham skarbie?

  – Mieliśmy jakiś gości? Zauważyłam, ze ktoś spał w moim łóżku.

Tym razem to starsza z kobiet oblała się rumieńcem.

  – Nie, nikt u nas nie nocował. To ja spałam w twoim łóżku.

  – Ahh – westchnęła Hermiona, lekko się uśmiechając. – Te małżeńskie kłótnie.

Thomas roześmiał się, gładząc kobietę po ramieniu.

  – Dobrze wiesz, że my nigdy się nie kłócimy. Twoja mama po prostu za tobą tęskniła, dlatego wolała zostawiać mnie samego w zimnym łóżku i sypiać u ciebie.

Jeane posłała mu kuksańca w bok. Hermiona nie do końca rozumiała o co chodzi jej rodzicom. Spojrzała pytająco na panią Granger.

  – Oh, twój ojciec musi mieć taki długi język! - znów zarobił kuksańca. – Czasami, gdy bardzo za tobą tęskniłam, spałam w twoim łóżku, bo pachnie tobą...

Zamurowało ją. Dosłownie. Nie wiedziała co powiedzieć. Wiedziała, że dla rodziców jest to bardzo ciężka sytuacja. Była ich jedynym dzieckiem i zapewne zanim dostała się do Hogwartu to zupełnie inaczej wyobrażali sobie jej przyszłość. Ale teraz zaakceptowali wszystko i dawali jej wolną rękę, mimo że nie zawsze było im łatwo. Łzy napłynęły jej do oczu. Wstała i usiadła na kolanach Jeane, przytulając do siebie oboje rodziców.

  – Mam najlepszych rodziców na świecie...

  – A my mamy najwspanialszą córkę – odpowiedział pan Granger, przytulając swoje dziewczyny.

 ***

Gorąca kąpiel  - to było to, czego było jej potrzeba. W końcu poczuła się odprężona i pozwoliła myślom leniwie płynąć. Czuła jak cały stres, zmęczenie, odpływa z jej ciała. Woda zaczęła robić się zimna, więc wyszła, otulając ciało, miękkim ręcznikiem. Przez chwilę miała dziwne wrażenie, jakby ktoś trzymał ręce na jej talii. Owinęła się szczelniej ręcznikiem, a uczucie zniknęło.  Wróciła do swojego pokoju. Założyła piżamę i usiadła przy biurku. Zastanawiała się co powinna zrobić. Wiktor zachował się źle, ale po części była to wina Freda. Obiecała, że napiszę, a Hermiona Granger zawsze dotrzymuje obietnic. Zamoczyła pióro w atramencie. Wiedziała, ze pisząc list tutaj, mogłaby użyć długopisu, ale jakoś nie mogła się do niego przekonać. Znajomy zapach atramentu wsiąkającego w pergamin wypełnił jej płuca, sprawiając, ze delikatny dreszcz przeszedł po jej plecach. Naskrobała kilka trochę bezsensownych zdań i odłożyła papier do wyschnięcia. Do jej uszu dobiegło ciche pukanie.

  – Proszę – odpowiedziała, siadając na łóżku.

W drzwiach stanęła Jeane. Jej sylwetka odziana tylko w cienką, nocną koszule wydawała się być jeszcze drobniejsza niż zwykle. Usiadła na łóżku koło córki, uśmiechając się.

  – No to opowiadaj!

Hermiona mimowolnie się uśmiechnęła, wiedziała, że mama nie odpuści jej tematu Matta. Starała się powstrzymać swoją ciekawość, ale jak widać niezbyt jej to wychodziło.

  – Ale o czym mamo?

Kobieta wydęła lekko wargi i przewróciła oczami.

  – Jak to o czym? O swoim chłopaku!

Ogromne wypieki wpłynęły na policzki młodej Granger.

  – Mamo! To nie jest mój chłopak, tylko kolega ze szkoły!

  – Tak, tak kochanie. Za moich czasów też się tak mówiło...

Zaśmiała się.

   – Jeśli znajdę sobie chłopaka, mamo, obiecuję, ze będziesz pierwszą osobą, której o tym powiem.

 Kobieta przytuliła córkę do siebie.

***

Pierwsze promienie słońca wdarły się do pomieszczenia, drażniąc się z jego powiekami. Niechętnie otworzył oczy, spoglądając na zegarek stojący na nocnej szafce. Dochodziła jedenasta.  Przerzucił się na brzuch, chowając twarz w poduszkę. Wypita wczoraj Ognista Whisky nadal krążyła w jego krwi, sprawiając że głowa niemiłosiernie pulsowała. Wiedział, że trochę wczoraj przesadził, ale mimo to impreza rozpoczynająca wakacje była dla niego jak najbardziej udana. Mnóstwo osób z ich roku wpadło, miedzy innymi Lee i Kate.  Angeliny nie było, bo jej nie zaprosił. Wiedział, że gdy tylko się dowie to będzie miał kolejną wielką aferę, ale musiał trochę od niej odpocząć. Sam nie wiedział czemu, ale ostatnio tracił pewność co do sensu tego związku. Z westchnieniem wcisnął twarz jeszcze głębiej w poduszkę. Drzwi pokoju otworzyły się z cichym skrzypnięciem, które dla niego wydawało się równoznaczne z wystrzałem armatnim.
  – Wstawaj misiaczku! – krzyknął z diabelskim uśmieszkiem na ustach, George. 
 – Oh, koteczku, tak mnie wymęczyłaś tej nocy, daj mi jeszcze pięć minutek! – zironizował w odpowiedzi, Fred. 
  – Dobra, koniec tej zabawy. Musimy porozmawiać.
  – Czekaj, – podniósł się do pozycji siedzącej – muszę sprawdzić w grafiku kiedy mam wolny czas. 

George przewrócił teatralnie oczami.
 – Okej, skoro tak to pójdę pogadać z Ginny! – obrócił się na pięcie i bardzo powoli złapał za klamkę. 
  – No patrz, masz dzisiaj ogromne szczęście. Mam akurat kilka minut wolnego czasu! – poklepał miejsce na łóżku koło siebie. – Powiedz synu co cię trapi?

George usiadł na miejscu wskazanym przez bliźniaka, po czym zdzielił go w potylicę.
  – Mam brata debila, naprawdę…

Fred zrobił zmartwioną minę i skinął głową.
 – Tak, masz rację. Ron jest totalnym debilem, ale lepiej nie mówmy o tym, bo zrobi mu się przykro.

Wybuchli śmiechem. Fred rozciągnął się na łóżku, spoglądając pytająco na brata.  
 – To o czym chciałeś pogadać?  

  – Raczej o kim, a nie o czym braciszku…

Fred już od pewnego czasu domyślała się, że między jego bliźniakiem, a Katie Bell jest coś więcej, ale wczorajszy wieczór okazał się prawdziwym przełomem w ich relacjach. Bell cały wieczór ( a przynajmniej tę część wieczór, zanim urwał mu się film) spędziła w objęciach Georga.
  – Całowałeś się z Katie?

Skinął głową, a Fred radośnie podskoczył na łóżku. 
  – No nareszcie, już myślałem, że się nie doczekam! Czaiłeś się jak Ron na największy kawałek kurczaka. Gratulację brachu! – poklepał go po plecach z aprobatą. 
  – Lepiej powiedz mi, gdzie podziała się twoja dziewczyna?

Fred posępniał. Poprawił poduszką, unikając spojrzenia brata. 
  – Nie zaprosiłem jej.
  – Tyle zdążyłem sam wywnioskować – zażartował, dźgając go w żebra. 
  – Po prostu musiałem trochę od niej odpocząć. Możemy o tym nie rozmawiać? 
  – Dla ciebie wszystko, najdroższy!

Fred zamachnął się by rzucić w niego poduszką, ale ten był szybszy i zdążył już uciec na korytarz.

***

Szybkim krokiem przemierzała kolejną dzielnicę swojego osiedla. Do umówionej godziny spotkania pozostało jej już tylko kilka minut, a jak wszystkim doskonale wiadomo – Hermiona nienawidziła się spóźniać. Ostatnie kilka metrów przeszła już prawie biegiem, gdy przed jej oczami zamajaczyła sylwetka chłopaka. Zwolniła. Korzystając z okazji, że był odwrócony do niej tyłem, szybko wygładziła swoją sukienkę i poprawiła włosy. Podeszła do niego i  położyła mu dłoń na ramieniu.

  – Cześć! – rzuciła radośnie, gdy obrócił się twarzą w jej stronę.

Gdy tylko ich spojrzenia się spotkały, na twarzy chłopaka pojawił się nieśmiały uśmiech. Hermiona odruchowo go odwzajemniła. Podobało jej się to, ten uśmiech i blask w oczach wydawał jej się w pewnym sensie znajomy. Stali tak chwilę, przyglądając się sobie, aż w końcu brunet zabrał głos.

  – Cieszę się, że zgodziłaś się ze mną spotkać. Nikogo tutaj nie znam. Dopóki cię nie spotkałem, byłem pewny, że te wakacje to będzie jedna, wielka, klapa.

Hermiona zarumieniła się. Spuściła wzrok.

  –  A teraz już tak nie uważasz?

  – Nie – odparł z niezwykłą pewnością w głosie. – Teraz sądzę, że mogą to być jedne z lepszych wakacji w moim życiu.

Rumieniec na policzkach Hermiony rozszerzył swoją powierzchnię i teraz objął już całą twarz.

  – Zobaczymy.– Zebrała się w sobie by w końcu na niego spojrzeć. Gdy w końcu jej się to udało, nie mogła oderwać oczu od jego stalowych tęczówek. Im głębiej się w nie zapadała, tym bardziej rosło w niej poczucie winy. Czuła się tak jakby zdradzała Freda…Zaraz, zaraz Granger! Przecież nic cię z nim ni łączy. To, że zrobił  coś, przez co bardziej go lubisz, nie wiedząc nawet dlacego..to jeszcze nic nie znaczy!

  – To co chciałbyś dziś robić? – zapytała, starając się zagłuszyć sumienie.

  – Hmm… – udał, że się zastanawia. – Macie tutaj jakieś boisko?

Zastanowiła się chwilę. Nigdy nie interesowały jej mugolskie sporty, więc takie obiekty w okolicy nie zwracały  jej większej uwagi. Jednak przypomniała sobie pewne miejsce.

  – Tak, dwie przecznicę stąd jest dość duży kompleks sportowy. Moja mama chodziła tam kiedyś, gdy miała fazę na siłownię.

Matt znowu się uśmiechnął, ukazując garnitur białych zębów i do tego nieziemskie dołeczki w policzkach. Cholera…Czy on to robi specjalnie? Odwróciła wzrok, udając że zainteresowały ją kwiaty rosnące na posesji obok nich.

  – No dobrze, to prowadź księżniczko.

O nie, nie, nie, nie! Czy on…Czy on przed chwilą nazwał mnie KSIĘŻNICZKĄ?! Kilka głębszych oddechów. Opanuj się Hermiono, nie rób z siebie wariatki. Młodzież tak ze sobą rozmawia, to nie jego wina, że jesteś zwykłą kujonicą i nie znasz slangu!

Po około półgodzinnym marszu, dotarli na miejsce. O dziwo, mimo obaw Gryfonki, rozmowa im się kleiła. Właściwie to kleiła się nie tylko rozmowa, a także Matt, którego ramię kilka razy lądowało na jej barkach lub talii. Weszli na teren obiektu. Hermiona obróciła się do niego twarzą, stając w miejscu.

  – Proszę bardzo, oto mugolskie królestwo sportu!

Brunet rozejrzał się i pokiwał głową z aprobatą.

  – Okej. Skoro ty mnie tutaj przyprowadziłaś, to muszę ci się odwdzięczyć!

Spojrzała na niego pytającym wzrokiem, a entuzjazm rosnący w jego oczach zaczął ją lekko przerażać.

  – Siatkówka, koszykówka, ręczna czy noga?

W końcu zrozumiała o co mu chodzi. Podniosła ręce w geście poddania się.

  – Nie ma mowy Matt! Do sportów mam dwie lewe ręce.

Stanął za nią i objął ją w pasie, przyciskając do swojej klatki piersiowej. Był od niej dużo wyższy, więc schylił się lekko, tak by jego twarz znajdowała się na wysokości jej ucha.

  – To nie było pytanie, kochanie – wyszeptał, sprawiając że jej odkryte ramiona natychmiast pokryła gęsia skórka. Zagryzła lekko dolną wargę, gdy chłopak się od niej odsunął i podszedł do półek z piłkami. Wyciągnął jakąś dwukolorową, która dobrze się odbijała. Wnioskując po tym co widziała w telewizji, gdy jej tata oglądał sport, doszła do wniosku, że jest to piłka od siatkówki. Matt złapał ją za rękę i pociągnął w stronę boiska. Nie protestowała. Wiedziała, że nie ma z nim szans. Zresztą, nie była pewna czy ma ochotę protestować. Poczucie winy zastąpiła teraz niecna idea, której starała się do siebie nie dopuszczać, jednak ona zdążyła już zakiełkować w jej głowie mimo prostestów Hermiony. Zazdrość. Wzbudzić zazdrość Freda…

Matt stanął za nią i ujął jej nadgarstki w swoje dłonie.

  – Szerzej nogi, dłonie musisz mieć złożone tak – tutaj, niby dla demonstracji, splótł swoje palce z jej. –   Brawo, idealnie. Jak zwykle pilna z ciebie uczennica. Teraz ja podrzucę piłkę, a ty postarasz się ją odbić.

Podrzucił lekko piłkę, a Hermiona płynnie ją odbiła, sama zdziwiona swoimi umiejętnościami. Podskoczyła z radości.

  – Udało mi się!

Matt podbiegł do niej i lekko uniósł, obracając kilka razy wokół własnej osi. Hermiona zaczęła nerwowo chichotać, niezbyt wiedząc jak się zachować. Odstawił ją, przyglądając jej się z uśmiechem.

  – Od początku byłem pewny, że ci się uda. Inteligentna z ciebie czarownica.

Hermiona chciała się do niego uśmiechnąć, ale jej głowę momentalnie przeszyło dziwne uczucie, jakby zamrażania? W jej uszach zaczęły odbijać się urywki jakiś rozmów, a przed oczami majaczyć niewyraźne obrazy. Czuła się tak, jakby ktoś włączył w jej głowię kablówkę, ale bez nastawienia na dobre fale. Czarownico…Moja mała czarownico… Ciepłe dłonie otuliły jej twarz, a czyjeś opierzchnięte usta spoczęły na jej malinowych wargach…Kocham…pocałunek…cię…kolejny buziak…moja…i znów pocałunek…mała…tym razem usta chłopaka spoczęły na nosie…czarownico…

Dźwięk ustał, a obrazy z jej głowy zniknęły.

  – Hermiona? Hemiona, wszystko w porządku? Strasznie zbladłaś, usiądź lepiej.

Pomógł jej usiąść na ławce, po czym objął ją ramieniem.

  – Co się stało?

Spojrzała na niego. Widziała w jego oczach, że się przejął, więc starała się zmusić do uśmiechu.

  – Wszystko już ok, ale lepiej wracajmy…

Skinął głową i pomógł jej wstać. Czarownico… To jedno słowo cały czas odbijało się echem w jej głowie. I co najgorsze, doskonale wiedziała z czyich ust je słyszała…

***

– Raz, dwa, trzy! Najprzystojniejszy mężczyzna patrzy!

Fred obrócił się szybko i wskazał palcem na George’a i Katie, którzy siedzieli przytuleni do siebie na kanapie.

  – A mam was gołąbeczki! – krzyknął z satysfakcją.

Podbiegł do kanapy i wskoczył na drugie kolano brata, znajdując się teraz twarzą w twarz z Katie. Bliźniak próbował go zrzucić, ale niestety nieskutecznie.

  – Katie, skarbie, jesteś pewna, że wybrałaś dobrego bliźniaka? Mogłaś się pomylić, ale to ja jestem ten przystojniejszy.

Dziewczyna wybuchła śmiechem uderzając Freda w pierś. Ten szybko odskoczył, spoglądając jeszcze przez ramię na nich i robiąc gest oznaczający, że ich obserwuję. Wszedł do kuchni, słysząc jeszcze komentarz George’a:

  – Co za gumochłon…

– Błąd braciszku! Co za seksowny gumochłon! – odkrzyknął, zaglądając do  spiżarki w poszukiwaniu czegoś co mogłoby zostać jego śniadanio-obiado-kolacją. Ostatecznie nic takiego nie odnalazł, więc wrócił do kuchni, tam jednak jego uwagę przykuło coś innego. Na parapecie siedziała mała, podpalana sówka, która była mu bardzo dobrze znana. Westchnął cicho i wyciągnął list z dzióbka ptaka. Koperta wyrwała mu się z dłoni i ułożyła w kształt ust. Szybko zatkał uszy, by choć trochę ochronić swoją nadal lekko skacowaną głowę.

  – FREDZIE WEASLEY, CO TY SOBIE WYOBRAŻASZ?! JAK ŚMIESZ MNIE TAK TRAKTOWAĆ? MYŚLAŁEŚ, ŻE SIĘ NIE DOWIEM? MUSIMY POWAŻNIE POROZMAWIAĆ! CHYBA, ŻE CHCESZ MNIE WYMIENIĆ NA GRANGER, CO? CAŁY POCIĄG O TYM HUCZAŁ, TYLKO JA OCZYWIŚCIE DOWIADUJĘ SIĘ OSTATNIA! ZASTANÓW SIĘ NAD SOBĄ FRED!

Bum! List wybuchł, zostawiając po sobie, wirujące w powietrzu, zwęglone, kawałki pergaminu. Chłopak wziął głęboki wdech i z całej siły uderzył pięścią w blat.

  – Chole… – ugryzł się w język, słysząc w głowie jej głos, powtarzający jak mantrę cały czas te same słowa…Panuj nad sobą Freddie…Jestem przy tobie kochanie… Tyle, że jej wcale przy nim nie było, a on wcale nie chciał jej obecności. Chyba…

  

***

Oto i jest! Kolejny rozdział wleciał do Was :D W końcu mam pewną średnią na paseczek, więc olałam szkoołę i piszę, i piszę, i piszę ;D Mimo, że wena jest to jestem zasmutkowana, że na blogu zamiast przybywać czytelników to niestety ich ubywa. :c Nie wiem co robię źle, więc jeśli coś Wam nie pasuję to napiszcie to po prostu, pliska! <3 Okej, to by było na tyle mojego marudzenia. Czekam na Wasze opinie na temat rozdziału i tradycyjnie 10 komentarzy by następny mógł się pojawić ;)
Buziaki
Marta Weasley

PS Przepraszam za wygląd zapisu tekstu, ale blogger wariuje i nie mogę tego zmienić ;/