Rozdział 9: Wewnętrzne pojedynki

Gdy tylko Hermiona zniknęła za drzwiami przedziału, Fred głośno westchnął opadając na siedzenia. Jego myśli pędziły z prędkością światła, a rozum nie mógł pojąć tego co przed chwilą się wydarzyło. Chciał iść do Angeliny, ale gdy zauważył Hermione, coś, jakieś dziwne, wewnętrzne przekonanie kazało mu wejść do środka. Gdyby tylko wiedział, że te kilka minut spędzone z nią tak namiesza mu w głowie…

Drzwi otworzyły się gwałtownie i gdy tylko zobaczył kto w nich stoi, już wiedział, że ma przechlapane. Podniósł się z fotela i chciał objąć dziewczynę, ale ta go odepchnęła. Ominęła go i sama usiadła na jego miejscu, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

  – Obiecałeś, że przyjdziesz. Czekałam na ciebie.

Fred usiadł koło dziewczyny, kładąc jej dłoń na kolanie, ale ta szybko ją zrzuciła. Wiedział, że to nie jest dobry znak.

   – Przepraszam kochanie, – cmoknął ją w policzek – ale przyszedłem tutaj dosłownie na sekundę i zasnąłem. Obudziłem się przed chwilą i chciałem iść do ciebie, ale ty okazałaś się szybsza.

Ciemnoskóra Gryfonka nadal wydawała się być obrażona. Siedziała w milczeniu wpatrując się w migające za oknem obrazy. Fred objął ją w talii i przyciągnął do siebie, po czym zanurzył swoją twarz w zagłębieniu jej obojczyka i zaczął delikatnie muskać jej szyję. Tym razem dziewczyna nie zaprotestowała. Wplotła dłoń we włosy Gryfona, zachęcając go tym samym do dalszej wędrówki po swoim ciele. Fred od razu przeszedł do działania, zasysając skórę na jej szyi i robiąc przy tym malinkę.

  – Nadal się na mnie gniewasz? – wyszeptał wprost w jej usta i nim zdążyła odpowiedzieć, złożył na nich delikatny pocałunek, który po chwili przerodził się w namiętny pojedynek, pomiędzy ich językami.

Johnson cicho jęknęła, gdy dłoń Freda powędrowała na jej udo, kręcąc na nim coraz to większe koła. Weasley starał się zatracić w pocałunku, oderwać od swoich myśli, ale nie potrafił. W jego głowie cały czas majaczył obraz Hermiony. Takiej odważnej, kobiecej, dojrzałej i zmysłowej. Takiej nietypowej. Nie potrafił zinterpretować jej zachowania, a tym bardziej swojego. Jeszcze niedawno opowiadał Hermionie o tym, że gdy z kimś jest to jest wierny tej osobie, a przed chwilą prawie się z nią całował, będąc z Angeliną. Czasami naprawdę jesteś idiotą Weasley…– skarcił się w myślach, – ale cholernie przystojnym idiotom – dodał po chwili głosik w jego głowie.

Pociąg powoli zaczął zwalniać, a oni oderwali się w końcu od siebie. Fred wstał i ujął dłoń Angeliny w swoją, po czym cmoknął ją w czubek głowy, na co ta zareagowała cichym chichotem. Ogarnij się Weasley, koch… zależy ci na Angie. Tylko i wyłącznie na niej!

***

                Peron wypełniony był stęsknionymi rodzinami. Każdy z niecierpliwością wypatrywał swoich pociech wśród wypływającego z wagonów tłumu uczniów. Hermiona wraz z Ronem i Harry’m, który dźwigał teraz jej bagaż, stanęli koło jednego z filarów. To była ta chwila, której najbardziej nie lubili. Hermiona tęskniła za rodzicami, bardzo chciała spędzić z nimi choć trochę czasu, wynagrodzić im to, że na co dzień nie mogą uczestniczyć w życiu swej jedynaczki, ale z drugiej strony wiedziała, że jest to czas w którym zostawia swojego najlepszego przyjaciela w łapach najpodlejszych mugoli jakich dane jej było spotkać na swojej życiowej drodze. Westchnęła cicho.

  – To co, jak zwykle obiecujecie pisać?

Zgodnie przytaknęli głowami.

 – Nawet trzy razy dziennie jeśli zajdzie taka potrzeba – rzucił Ron, mrugając porozumiewawczo do Harry’ego.

  – Bardzo śmieszne Ronaldzie. Martwię się o was, jesteście dla mnie ważni, więc to chyba normalne, że chcę mieć z wami ciągły kontakt, a z twoją gapowatością Ron to sądzę, że nawet przy trzech listach dziennie nie byłabym pewna, że nic sobie nie zrobiłeś.

Harry i ktoś stojący za Granger roześmiali się, gdy twarz Ronalda przybierała buraczkową barwę. Dziewczyna  obróciła się i zobaczyła, że postacią, a raczej postaciami stojącymi za nią okazali się bliźniacy.

  – Ładnie go skosiłaś Hermiono – powiedział George, wyciągając dłoń by przybić z nią piątkę.

  – No, jednak spędzanie z nami większej ilości czasu wpływa pozytywnie na twoje poczucie humoru – dodał jak zwykle swoje pięć groszy Fred.

Hermiona pokręciła tylko z dezaprobatą głową. Dalszy monolog bliźniaków przestał się dla niej liczyć, gdy wśród tłumu zauważyła swoich rodziców. Rzuciła się w ich stronę. Na jej widok ich twarze od razu się rozpromieniły. Wpadła im w objęcia, śmiejąc się radośnie.

  – Mamo – tu cmoknęła kobietę w policzek, – tato! – tu siarczystego buziaka dostał mężczyzna, przytulający obie kobiety do siebie.

  – Dobrze cię znów widzieć skarbie – wyszeptała pani Granger.

  – Was też mamuś, was też…

 Za głowami rodziców mignęły jej kolejne dwie rude czupryny, tym razem państwa Weasley. Odeszła na chwilę od rodziców by pożegnać się z przyjaciółmi i oczywiście, obowiązkowo dać się wyściskać pani Weasley.

  –To ja będę się już zbierać…

Hermiona spojrzała na Harry’ego i poczuła jak jej serce rozbija się na milion maleńkich kawałków. Wyraz jego twarzy mówił sam za siebie. Bez chwili zastanowienia rzuciła mu się w objęcia.

  – Będę tęsknić – wyszeptała wprost do jego ucha, a następnie odsunęła się od niego i skierowała w jego stronę wskazujący palec. – I pamiętaj, masz pisać! Nawet nie próbuj się wymigać! – Przeniosła wzrok na Rona i teraz jej drobna dłoń powędrowała w jego stronę. – Ty też masz pisać, inaczej wpadnę wcześniej na osobistą kontrolę.

Cała trójka roześmiała się i przytuliła. Z każdym rokiem ich przyjaźń stawała się coraz mocniejsza. Gryfonka już nawet nie potrafiła wyobrazić sobie życia bez nich. Chociaż czasami wkurzali ją jak nikt inny, to i tak nie zamieniłaby ich na żaden „lepszy” model. Gdy w końcu udało jej się wyswobodzić z uścisku, pożegnała się z resztą Weasley'ów, oczywiście Molly pozwoliła jej odejść dopiero po zadeklarowaniu, że wpadnie na wakacje. Wzięła swój bagaż i już chciała ruszyć w stronę auta rodziców, gdy ktoś złapał ją za nadgarstek.

  – Chciałaś odejść bez pożegnania się ze mną?

Obróciła się, stając twarzą w twarz z Fredem.

  – Wybacz, nie miałam ochoty czekać, aż przestaniesz ugniatać pośladki Johanson. Mam nadzieję, że uformowałeś je we właściwy sposób, bo jeśli nie, to leć to zmienić zanim zrobi to ktoś inny.

Ugryzła się w język, gdy było już za późno. Cholera, Granger! Opanuj się, wyszłaś na zazdrosną desperatkę, a przecież on ci się nawet nie podoba! 

Fred wybuchnął śmiechem.

  – Spokojnie, zadbałem o ich każdy szczegół. Są idealnie okrągłe, zupełnie jak rumieńce na twojej twarzy.

Odbił piłeczkę, jeszcze bardziej tym ją zawstydzając.

  – Muszę iść, rodzice czekają…

  – Żartowałem, spokojnie Hermiono. Chciałem ci tylko powiedzieć, że bardzo się cieszę, że w tym roku nasz kontakt się polepszył. Naprawdę nie sądziłem, że bywasz taka wyluzowana. I do tego świetnie mi się z tobą rozmawia. Mam nadzieję, że nasza wakacyjna współpraca będzie owocna.

Nim Hermiona zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, znalazła się już w objęciach bliźniaka. Zamknęła oczy rozkoszując się ciepłem jakie biło od niego. Każda komórka jej ciała drżała od jego bliskości, a serce zachowywało się tak, jakby za chwilę miało wyskoczyć z piersi i odtańczyć tango na środku dworca. Przy nim nie potrafiła zapanować nad sowim ciałem, emocjami, myślami… Gdy tylko wypuścił ją ze swoich ramion poczuła znajomy, przeszywający powiew chłodu. Chłopak stał przed nią z rękoma włożonymi do kieszeni i bujał się na piętach. Widać było, że zastanawia się nad czymś. Po chwili wyciągnął z kieszeni zwitek papieru i wręczył go jej.

  – Zgubiłaś w Skrzydle Szpitalnym, chciałem go wyrzucić, ale ostatecznie stwierdziłem, że to do ciebie należy decyzja co chcesz z tym zrobić.

Skinęła głową. W tym momencie niezbyt interesował ją Wiktor. Słowa Freda, choć wcale nie były jakieś poetyckie czy niezwykłe, sprawiły że poczuła się hmm… bardziej wartościowa. Chciała również mu powiedzieć, że myliła się co do niego, i że tak naprawdę jest bardzo inteligentnym chłopakiem, ale nie zdążyła, bo gdy się obróciła, zobaczyła już tylko znikającą za rogiem rudą czuprynę. Westchnęła cicho. Wzięła swoją torbę i ruszyła w stronę wyjścia z peronu, na którym już prawie nikogo nie było. Pora wrócić do domu… Właściwie to nie była już pewna gdzie jest jej dom, bo z każdym kolejnym rokiem to Hogwart coraz bardziej zajmował w jej sercu to miejsce.

***

                Otworzyła drzwi, a przyjemny, znajomy zapach wsiąknął w jej nozdrza, wypełniając każdą komórkę po kolei. Rozejrzała się. Nic się nie zmieniło. Wszystkie meble, zdjęcia, obrazy – wszystko stało na swoim miejscu. Wypuściła Krzywołapa z transportera, a ten od razu rzucił w stronę foteli. Rozciągnął się na jednym z nich, przewieszając puchaty ogon przez podłokietnik. Gryfonka podeszła do niego i pogłaskała go po brzuchu, a on automatycznie zaczął mruczeć.

  – Kochanie, na co masz ochotę? Naleśniki, gofry, czy może pizza albo jakaś chińszczyzna? Dzisiaj ty wybierasz.

Hermiona poszła w ślady rodzicielki i również udała się do kuchni, zostawiając zawiedzionego Krzywołapa. Uśmiechnęła się, widząc jak kobieta krząta się po pomieszczeniu. Nawet nie zdawała sobie sprawy jak bardzo za nią tęskniła.

  – Hmm… możemy zamówić pizzę, bardzo dawno jej nie jadłam.

  – Mam lepszy pomysł! – w drzwiach kuchni stanął pan Granger, mierzwiąc lekko córce włosy. – Idziemy w miasto drogi panie!

  – Tato, nie poznaję cię! – przeniosła wzrok na matkę. – Co ty mu zrobiłaś?

  Kobieta roześmiała się tylko, wycierając dłonie w leżącą na blacie ścierkę.

  – Słyszałaś co powiedział tata, przebieraj się i idziemy w miasto córcia!

  – Zaczynam się was bać, naprawdę…

Roześmiali się, a Gryfonka pokręciła tylko głową, uśmiechając się pod nosem. Weszła na górę by się przebrać. Otworzyła drzwi, które cicho skrzypnęły. Tutaj również wszystko było po staremu. Białe meble idealnie komponowały się z pastelowo-fioletowymi ścianami, a łóżko… No właśnie, łóżko przykuło uwagę dziewczyny. Podeszła bliżej i zauważyła, że poduszka jak i pościel są wygniecione tak jakby ktoś tutaj sypiał. Postanowiła spytać o to później swoją rodzicielkę, ale teraz pora się przebrać. Podeszła do szafy i szybko omiotła wzrokiem jej zawartość. Nie było w niej zbyt wiele ubrań, bo większość zabrała ze sobą do Hogwartu, ale te najbardziej eleganckie zostawiła. Wybrała sukienkę którą dostała od rodziców w ostatnie wakacje. Kremowa suknia w różowe róże z kwadratowym dekoltem i lekko kloszowanym dołem idealnie podkreślała jej coraz bardziej kobiecą figurę. Włosy podpięła zawijając je wokół opaski ze złotym liściem laurowym. Spojrzała w lustro i uśmiechnęła się sama do siebie. To było miejsce, w którym była naprawdę szczęśliwa. Teraz była pewna, że to jest jej prawdziwy dom. Mimo, że Hogwart był dla niej niezwykle ważnym miejscem to dom jest tam, gdzie człowiek czuję się szczęśliwy… Założyła koturny i zeszła na dół.

                Wszystkie włoskie restauracje przechodziły dzisiaj istne oblężenie. Młodzież chcąca cieszyć się pierwszymi dniami wolności, rodzice z dziećmi, wszyscy widocznie mieli dzisiaj ochotę na pizzę. Hermiona cicho westchnęła, gdy minęli kolejny wypełniony po brzegi lokal, jednak jej rodzice wydawali się niezrażeni i dale podążali przed siebie.

  – Hermiono!

Usłyszała nagle za swoimi plecami. Obróciła się, a jej oczom ukazał się chłopak z dworca, którego spłoszył Fred.

  – Cześć!

  – Cześć – odpowiedziała, nie kryjąc zdziwienia.

  – Miło cię znowu widzieć. – Obdarzył ją jednym ze swoich uroczych uśmiechów, sprawiając, że na chwilę zaparło jej dech w piersiach. – Co tutaj robisz panno Granger?

 Zrównał z nią krok, a pan Granger, udając że mówi coś żonie na ucho, przeskanował chłopaka wzrokiem, co bardzo rozczuliło Gryfonkę. Poczuła wyrzuty sumienia, że tak wiele ważnych chwil z jej życia umyka im…

  – Tak właściwie… to mieszkam tutaj – odpowiedziała, uśmiechając się do niego.

  – To świetnie się składa! Przeprowadziliśmy się tutaj niedawno… Tak właściwie to moi rodzice się przeprowadzili, bo ja oczywiście byłem w tym czasie w Hogwarcie – zaczął się lekko plątać, co rozczuliło ją jeszcze bardziej. –Mniejsza z tym. Tak sobie pomyślałem, że skoro tutaj mieszkasz to może poświęciłabyś mi trochę czasu i pokazała okolicę?

 Spojrzała na niego. Na jego twarzy błąkał się lekki półuśmiech, a oczy wydawały się kryć nieśmiałość i zawstydzenie. Hermiona chwilę się wahała, ale ostatecznie przypomniała sobie o swoim postanowieniu. Zdecydowała się zaryzykować. Odwzajemniła uśmiech i skinęła głową na znak, że się zgadza.

To będę naprawdę ciekawe wakacje…

***

I oto jest kolejny rozdział :D Nie jestem w pełni nim usatysfakcjonowana, ale pisałam go pod chwilowym olśnieniem, więc cóż,tak jakoś wyszło. Mam nadzieję, że mimo wszystko Wam się spodobał. Czekam na 10 komentarzy i kolejny rozdział leci do Was, bo mam teraz duuuuuuuuuuuuużo czasu i już się wzięłam za jego pisanie!

Buziaki

Marta Weasley