Rozdział 13: Bójka cz.2

   – Co?! – krzyknęli równocześnie.

  – Gdzie oni teraz są? – zapytała nadal podniesionym głosem Hermiona, wstając z kanapy.
George podrapał się nerwowo po karku zanim odpowiedział.
  – Tak właściwie to nadal się biją na boisku...
  – George! Czy ciebie już całkowicie pogięło?! Jak mogliście ich zostawić! Przecież...
Nie dokończył swojej tyrady. Zanim zdążył zareagować, Hermiona była już na zewnątrz. Rzucił bratu nienawistne spojrzenie i wybiegł za nią. Szła tak szybko, że z trudem udało mu się ją dogonić. Wściekłe krzyki Angeliny było słychać już w połowie drogi. Z każdym krokiem przyspieszali tempa.  Wpadli na boisko, ale to co zobaczyli nie było tym co myśleli, że zobaczą. Pewni byli, że ich oczom ukaże się widok tarzających się po trawie i szarpiących za włosy drugich połówek, tym czasem realia były zupełnie inne. Matt stał na środku boiska, ze skrzyżowanymi na klatce piersiowej rękoma. Na jego twarzy błąkał się lekki półuśmiech, a przed nim stała Angelina, która co chwila uderzała go, popychała i szarpała, ale chłopak pozostawał niewzruszony.
   – Myślisz, że to jest zabawne? – rozległ się ponownie zbulwersowany głos dziewczyny.
   – Owszem, dla mnie jest – odpowiedział Amans, którego głos, w przeciwieństwie do głosu Johanson był bardzo opanowany.
  – Jesteś totalnym dupkiem! Podrywałeś mnie, uwodziłeś i zwodziłeś tak długo, tylko po to by zamienić mnie na Granger?!
Angelina uderzyła w pierś chłopak, a Hermiona już chciała ruszyć mu na pomoc, jednak Fred ją zatrzymał. Owinął swoją rękę wokół jej talii i przyciągnął do swojego boku.
  – Nie puszczę cię...No chyba, że będziesz chciała iść po popcorn, żeby przyjemniej było oglądać ten dramat.
Puściła mu bazyliszka, ale przestała się wyrwać.
  – Przestań Angie. Doskonale wiesz, że między nami nigdy nie było nic więcej. Zawsze byłaś dla mnie tylko kumpelą...
  – K U M P E L Ą?! – wykrzyknęła, śmiejąc się ironicznie. - Od kiedy to całuje się z "kumpelami"?!
  – Raaany, laska opanuj się! Całowaliśmy się tylko jeden, jedyny raz, a ty cały czas mi to wypominasz, zachowując się jak jakaś psychofanka!
Fred nachylił się do Hermiony i szepnął.
  – Dobrze jej pocisnął!
Hermiona spojrzała na niego zdziwionym wzrokiem.
  –  Komu ty kibicujesz Freddie? Chyba nie temu "dupkowi" Amansowi jak zwykłeś go nazywać?
Uśmiechnął się zawadiacko.
  – W tym momencie cały sercem kibicuje temu dupkowi, gdybym tylko wiedział wcześniej, że zaistnieje taka sytuacja to przygotowałbym sobie szalik i czapkę kibica, albo najlepiej bilbord z napisem "Amans na prezydenta".
Gryfonka zaśmiała się i klepnęła go lekko w ramię.
  – Ahh, teraz to jestem dla ciebie psychofanką, tak? – prychnęła. – Jakoś gdy spałeś ze mną to nazywałeś mnie zupełnie inaczej. Kochanie, kotku, skarbie...nie przypominam sobie byś wtedy narzekał, że jestem twoją psychofanką!
  – Uspokój się wreszcie. Było minęło, każde z nas ma swoją drugą połówkę, więc po co drążyć temat z przeszłości?
  – Hmm...może po to, żebyś z końcu wyjaśnił mi czemu z dnia na dzień przestałeś się do mnie odzywać i zacząłeś traktować mnie jak powietrze?!
  – Starczy, serio nie mam ochoty dłużej tego wysłuchiwać! – złapał ją za nadgarstek, zanim kolejny raz go uderzyła. – Nic ci nie obiecywałem, więc przestań się mnie czepiać.
Odepchnął jej dłoń od siebie i obrócił się na pięcie, zostawiając ją na środku boiska. Jej twarz wręcz płonęła ze złości. Gdy tylko zauważyła Freda, w jej oczach pojawiły się łzy. Upadła na trawę, zanosząc się płaczem.
  – Fred! – krzyknęła, z udawanym przerażeniem w głosie. – On...on mnie uderzył!
Matt zatrzymał się w pół kroku. Obrócił się ponownie w stronę Angeliny i...zaczął bić brawo.
  – Wiedziałem, ze świetnie grasz w Quidditcha, ale o twoim talencie aktorskim nie miałem pojęcia!
Angelina jednak w ogóle nie zwracała już na niego uwagi. Jej wzrok wbity był we Freda. Tylko i wyłącznie w niego. Łzy spływały jej po policzkach.
  – Kochanie, on mnie obraża! Zrób coś z tym!
Fred przyglądał jej się jeszcze przez chwilę z kamiennym wyrazem twarzy. Po chwili jednak uśmiechnął się i skinął głową. Podszedł do Matta, który automatycznie spoważniał. Spojrzał mu w oczy i nadal się uśmiechając, uścisnął mu dłoń. Zaraz po tym ponownie spojrzał na teraz już bardzo zdziwioną Gryfonkę.
  – Ty mnie zdradzasz, on cię obraża i rachunek się wyrównuje "kochanie".
Kopnął  leżący na murawie papierek i odszedł, zostawiając ich w osłupieniu. 

***

Popołudnie mijało wszystkim w milczeniu. Fred gdzieś zniknął, więc po ponad godzinnych poszukiwaniach Angelina w końcu poddała się i wróciła do domu. Kate z George'm zamknęli się w sypialni, a Ron jak zwykle buszował po kuchni. Hermiona westchnęła głośno, gdy po raz kolejny rozległ się odgłos upuszczanej szklanki.
  – On tak zawsze? – zapytał Matt, z lekkim półuśmiechem na twarzy, nawijając sobie na palec pukiel jej włosów.
  – Zawsze, a nawet częściej…

Roześmiali się. Matt niechętnie spojrzał na kominek, ciężko wzdychając.

  – Na nie chyba już pora, –  przysunął się bliżej dziewczyny – ale najpierw chcę buziaka na pożegnanie!

Hermiona zarumieniła się, ale nie odsunęła swojej twarzy od jego.

  – Nie wiem czy pamiętasz, ale nasz związek miał być udawany – odpowiedziała na jego zaczepki, lekko ściszając głos.

  – A co jeśli… – musnął płatek jej ucha – nie chcę, żeby ten związek był tylko na niby?

Hermiona poczuła jak przez jej ciało przechodzi fala gorąca. Starała się panować nad swoimi odruchami, by nie zdradzać szalejąc wewnątrz niej emocji. Matt cmoknął ją w policzek i wstał.

  – Do zobaczenia moja dziewczyno na niby!

Uśmiechnął się stając przy kominku, zielone płomienie zapłonęły w jego wnętrzu, gdy z pięści Matta wysypał się proszek.

  – Do zobaczenia mój chłopaku na niby!

Płomienie zawirowały, a on zniknął wśród nich.

***

Minęła kolejna godzina, a Fred nadal nie pojawił się w domu. Hermiona powoli zaczynała się o niego martwić. Rozumiała, że w takiej sytuacji każdy potrzebuję pobyć sam ze sobą, przemyśleć niektóre sprawy, ale to stanowczo trwało już zbyt długo. Słońce zaczęło zachodzi,ć, więc Gryfonka stwierdziła, że nie może już dłużej czekać. Złapała bluzy z wieszaka stojącego przy drzwiach i wyszła. Nie wiedziała gdzie powinna zacząć szukać. Angelina nie była w stanie go znaleźć przez półtorej godziny, a ona nagle go odnajdzie? To wydawało się mało prawdopodobne, ale jednak miała przeczucie. Ten uciążliwy głos w jej głowie powtarzał wciąż, że musi go znaleźć, że on jej teraz potrzebuję. Wieczór nie należał do tych najcieplejszych, więc założyła jedną z zabranych bluz. Znajomy zapach od razu wypełnił jej nozdrza, wtuliła się mocniej w miękki materiał. Nogi same zaczęły nieść ją przed siebie. Skręciła w dróżkę prowadzącą na szczyt wzgórza. Po kilku minutach marszu jej oczom ukazał się widok na całą okolicę. Z wzgórza można było o wiele łatwiej omieść wzrokiem cały teren. Zaczęła się rozglądać, szukając jakiegoś punku zaczepienia, miejsca w którym mogłaby zacząć swoje poszukiwania. Wiedziała, że Fred lubi podobne miejsca jak ona, więc starała się postawić w jego sytuacji.

– Gdzie poszłabym będąc tobą, Freddie?

Jeszcze raz rozejrzała  się po okolicy, ale dopiero gdy spojrzała w stronę Nory, zauważyła coś dziwnego. W jednym z okien na strychu coś kilka razy mignęło. Przez chwilę myślała, że to tylko złudzenie, ale błysk powtórzył się jeszcze kilka razy. Nie zastanawiając się dłużej zbiegła z wzgórza. Wpadła do Nory i nie zwracając uwagi na siedzących na kanapie George’a i Kate, ruszyła w stronę schodów prowadzących do najwyższej części budynku. W duchu cieszyła się, że Weasley’owie zdecydowali się oddzielić część użytkową od tej w której mieszkał Ghul. Z każdym kolejnym krokiem zwalniała, starając się stąpać coraz ciszej i delikatniej. Skradanie się miała opanowane do perfekcji, w końcu od lat była przyjaciółką Harry’ego, także umiejętność ta była jej niezwykle przydatna. Stanęła na ostatnim stopniu, rozglądając się po pomieszczeniu. Było tutaj o wiele zimniej niż w niższych partiach budynku. Zachodzące słońce wlewało swoje czerwono-złote promienie przez otwarte na oścież drzwi balkonowe. Miała rację, błyski nie były tylko przywidzeniami. W drzwiach siedział Fred. Był obrócony do niej tyłem. W jego dłoni znajdowała się mała świecąca kulka, która gasła tylko po to, by za chwilę ponownie zamigotać inną barwą. Niebieski, czerwony, zielony… Hermiona nawet nie zorientowała się kiedy przestała obserwować światełko, a zaczęła Freda. Mięśnie jego pleców napinały się i rozluźniały naprzemiennie. Widziała zarys jego kości policzkowej, która podświetlana co chwilę przez migające światełka wydawała się jeszcze ostrzejsza. Jego włosy, w promieniach zachodzącego słońca zdawały się płonąć. Miał na sobie jedynie koszulkę na krótki rękaw, więc od samego patrzenia na niego przeszedł ją dreszcz. I nagle jak grom z jasnego nieba uderzyła ją myśl, tak niespodziewana, tak zaskakująca, a jednocześnie tak oczywista! Dreszcz ponownie przeszedł jej ciało, ale tym razem nie miał już nic wspólnego z zimnem. W końcu to zrozumiała. Zakochała się w nim. Zakochała się w Fredzie Weasley’u.  W myślach sama się spoliczkowała za pozwolenie sobie na dopuszczenie do siebie tej myśli. To nie jest prawda!

Nie panowała już nad swoim ciałem i myślami. Cicho, delikatnie stąpają po podłodze, podeszła do niego. Położyła mu bluzę na ramionach i usiadła obok niego. Obrócił twarz w jej stronę, delikatnie się uśmiechając.

  – Wiedziałem, że przyjdziesz.

Spojrzała na niego zdziwiona.

  – Jak to?

  – Widziałem cię, – wskazał ręką przed siebie – tam na wzgórzu. Wiedziałem, że zauważyłaś światło. W końcu kto jak kto, ale panna Granger na pewno czegoś takiego by nie przeoczyła.

Szturchnął ją lekko łokciem, a ona uśmiechnęła się. Dotknęła jego ręki, która okazała się być lodowata.

  – Załóż bluzę – rozkazała.

  – Nie! – pokazał jej język i odwrócił głowę uśmiechając się.

  – Pamiętaj, że pod nieobecność twojej mamy jestem twoją opiekunką i musisz się mnie słuchać….no chyba, że znowu chcesz sprzątać łazienkę w różowym wdzianku!

Ponownie przeniósł  wzrok na nią, zrobił smutną minę i sięgnął po bluzę.

  – To był cios poniżej pasa, ty…ty…szantażystko!

Hermiona uśmiechnęła się triumfalnie obserwując jak wciąga bluzę przez głowę. Koszulka podwinęła mu się, gdy uniósł ręce do góry, ukazując łanie wyrzeźbiony brzuch. Jej serce ponownie przyspieszyło…

  – Nie gap się na mnie jakbym był kawałkiem mięcha, wiem że jestem nieziemsko gorący, ale żeby tak od razu pożerać mnie wzrokiem!

Przyłapana. Hermiona poczuła jak jej twarz zapłonęła. Tak zapatrzyła się na jego kaloryfer, że nie zauważyła kiedy skończył zakładać bluzę…

  – Ja…ja..ja – jąkała się, nie wiedząc co powiedzieć.

Fred zaśmiał się i zarzucił rękę na jej ramię przyciągając ją do siebie, po czym poczochrał jej włosy.

  – Nie musisz się wstydzić, gdybym był kobietą też nie mógłbym oderwać od siebie wzroku.

Prychnęła i zrzuciła jego dłoń.

  – Widzę, że skromność to twoja mocna strona – odpowiedziała ironicznie na jego zaczepkę.

  – Kochana, – wyszeptał do jej ucha – jeszcze nie wiesz jak wiele mocnych stron mam…

  – Jesteś idiotą, naprawdę jesteś idiotą Weasley…

Uśmiechnął się, próbując znowu poczochrać jej włosy, ale tym razem zdążyła zrobić unik.

  – Ale niezwykle gorącym idiotą, Granger.

Spojrzeli na siebie i zaczęli się śmiać. Uderzył w nich powiew zimnego, wieczornego powietrza.  Hermiona zaczęła głośno szczękać zębami, co rozśmieszyło Freda.

  – Pozwól, że zrobię teraz gest z taniego, mugolskiego romansu. – Udał, że ziewa, po czym objął ją w pasie i przyciągnął do siebie. – Cieplej?

Skinęła głową, zagryzając dolną wargę. Słońce już całkowicie schowało się za widnokręgiem, a na niebie powoli zaczynało błyskać coraz więcej jasnych punkcików. Hermiona przyglądała im się, gdy zapalały się, jeden za drugim, jak za dotknięciem magicznej różdżki. Ich połyskiwanie przypomniało jej o czymś.

  – Freddie?

  – Hmm? – wymruczał, nie odrywając wzroku od nieboskłonu.

  – Co to było? To światełko, które trzymałeś w ręce jak tutaj przyszłam?

Na jego twarzy pojawił się podejrzany uśmieszek. Wstał i wyciągnął w jej stronę rękę.

  – Chodź, pokaże ci.

***

Cześć i czołem! Szkoła, matura, praca - cholera, chyba się starzeje :p Ale nie odbiegając od tematu - jak widzicie kolejny rozdział już jest. Nie wiem kiedy wstawię następny, w każdej wolnej chwili staram się pisać, ale niestety tych wolnych chwil jest bardzo mało. Wiem, że przez moją zwłokę wielu z Was rezygnuje z czytania bloga i niestety jest Was coraz mniej, co cały czas pokazują mi statystyki. Chciałabym doprowadzić ten blog do końca, ale zobaczymy jak to będzie.
Coraz częściej w mojej głowie świta napisanie czegoś poza Potterowego, więc możliwe, że niedługo będziecie mogli odnaleźć mnie na Wattpadzie, a kto wie...może w przyszłości i na półkach jakieś księgarni, bo moim największym marzeniem jest napisanie książki, ale jak na razie nie mam jeszcz takich umiejętności pisarskich.
Dobra, nie zawracam Wam dłużej głowy.
Do napisania!
Marta Weasley