Rozdział 4: Urażona duma

    Chłopak gwałtownie zaczerpnął powietrza i podniósł się do pozycji półleżącej. Jego twarz znajdowała się kilka milimetrów od twarzy Hermiony, a ich dłonie nadal były splecione. Otworzył oczy i widząc przed sobą dziewczynę wydawał się bardzo zdziwiony. Przymrużył oczy, lekko się od niej odsuwając, a potem ponownie przysuwając, jakby nie był pewny czy jest ona prawdziwa czy tylko mu się śni. W końcu uniósł wolną dłoń i palcem wskazującym dotknął jej czoła. Dziewczyna była tak zdziwiona jego zachowaniem, że zamarła w bezruchu przyglądając się jego poczynaniom. Fred rozmasował sobie kark i dalej się jej przyglądając, powiedział:

  – Niee, to niemożliwe. Nie jestem aż tak nawalony, żeby fantazjować o Hermionie Granger!

Gryfonka poczuła jak w jej serce wbija się milion małych szpileczek. Owszem, nie należała do najpiękniejszych dziewczyn, które swoim wyglądem powalają na kolana, a samo przebywanie w ich obecności jest ogromnym zaszczytem, ale nie była też brzydka do tego stopni, żeby mężczyźni mogli fantazjować o niej tylko po pijaku. Słowa Freda głęboko ugodziły w jej godność. Wyrwała swoją dłoń z jego i z sztucznym uśmiechem na twarzy, powiedziała:

  – Spokojnie Fredzie Weasley'u, nie jesteś aż tak pijany. Jestem prawdziwą Hermioną, a ty nie jesteś aż tak zdesperowany żeby o mnie fantazjować. Zresztą tylko to ci pozostaje, bo nigdy, ale to NIGDY nie pozwoliłabym ci się dotknąć, nawet gdybyś był ostatnim mężczyzną na świecie!

Obróciła się na pięcie i wyszła z pomieszczenia. Jak zwykle z dumą, zachowując honor – jak na nią przystało. Fredowi zajęło chwilę zrozumienie tego co przed chwilą zrobił. Alkohol zaćmił mu umysł, jednak w końcu do niego dotarło jak bardzo uraził dziewczynę. Szybkim ruchem podniósł się z kanapy, jednak nogi odmówiły mu posłuszeństwa i runął jak długi na podłogę, zdzierając sobie przy tym brodę o kant stołu i uderzając głową o jego nóżkę. Hermiona słysząc hałas dochodzący z pomieszczenia postanowiła zawrócić i podejrzeć co się dzieję - w końcu nie chciała mieć tego idioty na sumieniu. Zeszła kilka stopni, po czym dyskretnie zajrzała do środka. Jej oczom ukazał się widok nieprzytomnego Freda leżącego na podłodze ze strużkami krwi spływającymi po jego twarzy. Przerażona rzuciła się w jego stronę, zapominając o wszystkich żalach. Był za ciężki by była w stanie przenieść go do Skrzydła Szpitalnego, więc pognała tam najszybciej jak potrafiła by sprowadzić pomoc. Co prawda mogłaby sama uleczyć ranę, ale bała się że Fred może mieć wstrząśnienie mózgu czy coś w tym stylu, a nie chciała być winna uszkodzenie resztek myślącej części jego ciała. Kobieta przyszła do Pokoju Wspólnego z magicznymi noszami i zabrała rannego chłopaka. Spytała się Gryfonki czy chcę iść z nimi do Skrzydła, ale ona odmówiła.

     Wróciła do dormitorium. Otworzyła drzwi szafy, na których wisiało duże lustro. Kasztanowe loki otulały jej twarz, nadając jej łagodności. Brązowe, bystre oczy i delikatny dziewczęcy uśmiech dodawał jej uroku. Nigdy nie czuła się brzydka, dlatego słowa Freda tym bardziej ją zabolały. Przeniosła wzrok ze swojej twarzy na ubrania.  Czerwone jeansy i kremowy, trochę rozciągnięty sweter nie miały żadnego wyrazu. Nie podkreślały jej atutów, ani nie wyróżniały z tłumu. Chyba Ginny miała rację, mówiąc jej że problemem nie jest to, że jest zbyt inteligentna, a to że zbyt małą wagę przywiązuję do swojego wyglądu. Jak to dokładnie określiła Ruda – ,,Facet lubi mieć przy sobie kobietę, którą może się pochwalić, a ty najchętniej poszłabyś na spotkanie z jego rodzicami w tym starym swetrze”. Tak, stanowczo miała rację. Powinna wybrać się na zakupy w te wakacje. Nie chciała się całkowicie zmieniać, ale kilka bardziej kobiecych ciuszków chyba jeszcze nikomu nie zaszkodziło. Mama zapewne bardzo się ucieszy, że córka w końcu da jej się wyciągnąć na zakupy, pierwszy raz od wielu lat. Jednak jutro czekało ją kolejne spotkanie z Krumem, a ona nie miała nic ciekawego na tę okazję. Tym razem koszula taty nie wchodziła już w grę. Chciała jutro wyglądać wyjątkowo ładnie, by utrzeć Fredowi nosa. Jednocześnie dzisiejsza sytuacja utwierdziła ją w swoich postanowieniach. Miała zamiar zaprzestać swojego śledztwa i stłumić w sobie te wszystkie dziwne reakcje, które miotają nią gdy tylko zobaczy Freda. Nie miała zamiaru dłużej zaprzątać sobie głowy takim kimś jak on…

 ***

  – Stój! – krzyknęła za oddalającym się chłopakiem. – Chyba jeszcze nie wszystko sobie wyjaśniliśmy!

Poczuła, że jej usta się poruszają, ale nie słyszała słów które z nich wyszły. Chyba wykrzyczała jego imię, bo w końcu zareagował. Obrócił się i podszedł do niej. Wiatr rozwiewał mu włosy, a on nawet nie próbował ich ujarzmić. Stał tam wpatrując się w nią wyczekująco.

  – Słucham? Masz mi do powiedzenia coś jeszcze oprócz tego, że lada dzień zwijasz manatki i znikasz z Potter’em? Moja kobieta chcę zbawiać świat kosztem swojego życia, a ja mam się na to dobrowolnie zgodzić i jeszcze cieszyć się z tego, że w ogóle raczyła mnie o tym poinformować? Okej, skoro tego chcesz to proszę bardzo! Dzięki ci o łaskawa Hermiono, że tydzień przed swoją ‘’wycieczką” postanowiłaś mi o niej powiedzieć! Nie wiem jak ci się za to odwdzięczę…

Był naprawdę wściekły. W jego oczach Hermiona nigdy wcześniej nie widziała takiego smutku i takiej złości jednocześnie. Chciała się do niego przytulić, pocałować go… Chciała, żeby powiedział jej po prostu, że wszystko będzie dobrze, ale wiedziała że nie może tego od niego wymagać. Miał prawo być na nią zły. Miał prawo jej nienawidzić. Spuściła głowę, czując jak serce w jej piersi nerwowo się rzuca, niczym dzikie zwierzę zamknięte w za ciasnej klatce.  Kilka łez spłynęło po jej twarzy.

  – Masz rację. To wszystko nie ma sensu. Powinieneś związać się z kimś kto będzie mógł z tobą być. Zrozumiem jeśli znajdziesz sobie jakąś inną kobietę, która wybierze ciebie, a nie zbawianie świata, bo ja tak nie potrafię Freddie. Wybacz mi. Możesz odejść, naprawdę…

Wierzchem dłoni starła łzy z policzków, starając się na niego nie patrzeć. Nie chciała widzieć jak odchodzi. Wiedziała, że musi mu na to pozwolić, ale wiedziała też, że to złamie jej serce. Gdy w końcu znalazła siłę by spojrzeć w jego stronę, zobaczyła że nadal stoi na swoim miejscu. Nie ruszył się nawet na krok. Ich spojrzenia zderzyły się, a on lekko się uśmiechnął. Objął ją ramieniem i pocałował czule w czoło, pozwalając by szlochając, wtuliła się w jego tors.

  – Nawet gdybym chciał to nie potrafiłbym od ciebie odejść. Za bardzo cię kocham Hermiono Wea…

Obudziła się. Słońce wlewało się do dormitorium, a z Pokoju Wspólnego dochodziły już odgłosy rozmów. Hermiona przetarła oczy i przeciągnęła się, ziewając. Kolejna noc i kolejny pokręcony sen. Znowu ta sama sytuacja – pamiętała cały sen, poza twarzą i imieniem chłopaka o którym śniła. To zaczynało być dla Gryfonki już lekko irytujące. Za każdym razem, gdy się budziła była pewna, że tym razem zapamiętała kim był tajemniczy nieznajomy, a okazywało się, że w jej głowie zieję jedna, wielka dziura. Niechętnie wyczołgała się z łóżka i rozejrzała po pomieszczeniu. Jej współlokatorki już nie spały. Parviat odprawiała swój poranny rytuał, a Lavender jak zwykle okupowała łazienkę. No właśnie jeśli już o łazience mowa, to Hermiona omal nie zapomniała co za cel postawiła sobie na dzisiaj. Wzięła z fotela pierwszą lepszą bluzę i naciągnęła ją na piżamę, by ukryć  hasające po niej wesoło, kucyki Pony. Szybkim krokiem pokonała korytarz i znalazła się przed dormitorium znajdującym się na jego końcu. Cicho zapukała, a w drzwiach od razu pojawiła się roześmiana Ginny.

  – Hermiona!  Wchodź  – odsunęła się by wpuścić dziewczynę do środka. – Coś się stało?

Starsza z Gryfonek usiadła na łóżku, bawiąc się frędzelkami leżącego na nim koca.

  – Noooo tak właściwie to mam do ciebie sprawę...

Ruda przyglądała jej się pytająco, zachęcając do kontynuowania.

  – Dzisiaj spotykam się z Wiktorem...

  – O mamciu, masz randkę z Wiktorem Krumem? Z tym WIKTOREM KRUMEM? – Ruda aż krzyknęła z podekscytowania.

  – Spokojnie Ginny, tak właściwie to nie randka tylko przyjacielskie spotkanie, ale chciałabym wyglądać ładnie, a moja szafa świeci pustkami.

Ginny rozpromieniła się słysząc słowa Granger. Podskoczyła z radością klaszcząc w dłonie.

  – O Hermiono, nawet nie wiesz jak długo na to czekałam! W końcu nadeszła ta wiekopomna chwila!

Podbiegła do szafy i zaczęła lustrować jej zawartość. Mamrotała coś pod nosem, ale Hermiona nie rozumiała co. W końcu jednak stanęła przed nią z naręczem ubrań.

   – Do łazienki marsz, panno Granger!

Hermiona posłusznie wykonała polecenie. Weszła do pomieszczenia i przymierzała po kolei wszystko co Ginny jej dawała. Miała wrażenie, że wszystko co dostawała od najmłodszej z Weasleyów było zbyt kuse i zbyt obcisłe, ale cóż – taka moda. Hermiona wyszła z pomieszczenia w przedostatnim zestawie i szczęka Ginny dosłownie znalazła się na podłodze.

  – Tak! – wykrzyknęła z ekscytacją w głosie. – Wyglądasz w tym perfekcyjnie! Wiktor, a zresztą co ja gadam! Cała męska część Hogwartu będzie piszczeć z wrażenie. Właściwie to nie! Niee, facetom nie wypada piszczeć, więc cała męska część Hogwartu będzie się ślinić na twój widok!

Gadała jak najęta, wpędzając Granger w coraz większe zawstydzenie.  Rzadko ktoś prawił jej komplementy. Zarumieniła się lekko, ale musiał zgodzić się z Ginny. Sama nie wiedziała, że jej ciało ma tak wiele atutów. Zawsze uważała, że nie ma co podkreślać, a wystarczyło kilka bardziej kobiecych ubrań, by jej figura zyskała. Ginerwa wepchnęła ją ponownie do łazienki i zajęła się tym razem jej włosami. Uczesała je w roztrzepanego koka, a kilka pasm zostawiła luźno zwisające. Makijaż opierał się tylko na błyszczyku i umalowanych rzęsach, ale i tak robił piorunujące wrażenie w połączeniu ze strojem Gryfonki.  Ginny była tak podekscytowana, że od razu zaciągnęła Hermiona na dół do Wielkiej Sali. Przy wejściu jednak natknęli się na Freda, który szybko do nich podbiegł.

  –Hermiona! Poczekaj, możemy porozmawiać? Chciałbym cię przeprosić za wczoraj i podziękować ci…Ja… bardzo mi…

Gryfonka udała, że go nie  widzi. Ominęła go z uśmiechem na twarzy i podeszła wprost do stojącego w drzwiach Wiktora, by przywitać się z nim. Wiedząc, że Fred ją obserwuje, przytuliła chłopaka. Krum oczywiście zareagował równie entuzjastycznie i od razu odwzajemnił uścisk. Weszli do Sali, nie zważając na idącego kawałek przed nimi, czerwonego ze złości Weasley'a.

Jako, że był weekend, większość uczniów wyspana i zadowolona z chwili wytchnienia, siedziała i pałaszowała przygotowane przez Skrzaty smakołyki. Niektórzy mieli nadal na sobie piżamy, inni byli poowijani kocami, a jeszcze inni (jak np. Lavender)  byli dopracowani pod każdym względem.  Hermiona zazwyczaj w takie poranki należała do części piżamolubnych. Na początku nikt nie zwrócił uwagi na jej przemianę, ale z każdym kolejnym krokiem wśród rzędów stołów rozlegały się coraz głośniejsze szepty. Czarne rajstopy jeszcze bardziej wysmukliły jej nogi. Przylegająca do ciała sukienka w kolorze wina, podkreślała pięknie zarysowaną talię dziewczyny, a szary kardigan optycznie ją wydłużał. Jednym słowem, prezentowała się olśniewająco, więc nic dziwnego, ze skupiła na sobie spojrzenia wszystkich obecnych. Usiadła naprzeciwko swoich przyjaciół, a obok niej Ginny z bananem na twarzy, dumna ze swojego ‘’dzieła”. Wszyscy zamilkli wpatrując się w nią ze zdziwieniem. Pierwszy z osłupienia wyrwał się Harry.

  – Hermiono, bardzo ładnie dziś wyglądasz.

Uśmiechnęła się do niego w geście podziękowania. Wiedziała, że osiągnęła swój cel. Mina Freda mówiła sama za siebie. 1:0 dla Hermiony.

***

    Hermiona na ostatnim spotkaniu obiecała Wiktorowi, że pokażę mu jakieś ciekawe miejsca w Hogwarcie. Niby nic nadzwyczajnego, ale dla Granger w szkole nie było poza biblioteką żadnych innych ciekawych miejsc. Nerwowo rozmyślała, gdzie mogłaby zabrać Kruma, ale nic nie przychodziło jej do głowy. Gdyby nie to, że pogoda się popsuła, mogłaby zabrać go do ogrodu za szklarniami. O tej porze roku wszystko tam się zieleni i pięknie kwitnie. Niestety pogoda była przeciwko niej i od samego rana padał deszcz.

  –  Coś się stało Hermiono?

Harry przyglądał jej się uważnie z braterską troską w oczach. Zawsze chciała mieć rodzeństwo, a dokładniej – starszego brata. Będąc małą dziewczynką często wyobrażała sobie jak brat broni ją przed wszystkimi złośliwymi dzieciakami i natrętnymi chłopcami, a potem wyobrażała sobie siebie w nastoletniej wersji i kolegów swojego brata, precyzując – przystojnych kolegów swojego brata, którzy uwielbiali by ją i jej towarzystwo (no i oczywiście potajemnie się w niej podkochiwali). Stanowczo za wiele bajek Disneya naoglądała się w dzieciństwie nasza Granger. Starszego brata jak nie było tak i nie ma, ale nie ma też natrętnych chłopców, więc właściwie biedaczek nawet gdyby był to i tak nie miałby nic do roboty. Hermiona uśmiechnęła się do przyjaciela. Dobrze że przynajmniej dane jej było mieć takiego ‘’brata’’.

  – Nie, nic się nie dzieje, mam tylko taki mały dylemat. Właściwie to może ty będziesz w stanie pomóc mi go rozwiązać – Harry skinął głową na znak by kontynuowała. – Obiecałam Wiktorowi, że pokaże mu jakieś ciekawe miejsca w naszej szkole, jednak żadne miejsce poza biblioteką nie przychodzi mi na myśl.

Harry roześmiał się co lekko zdziwiło Hermione. Poczuła jak na jej policzki wpływa rumieniec.

  – Nie sądzę by Krum podzielał twoje zdanie i uznawał bibliotekę za ciekawą. W sumie mi też nie przychodzi na myśl, żadne inne miejsce poza Pokojem Życzeń.

  – Też o tym myślałam, ale Pokój Życzeń jest zajęty prawie cały czas, więc to raczej mało prawdopodobne by udało nam się do niego wejść – westchnęła.

  – Ja tak właściwie to też nie znam dobrze Hogwartu, mimo że jest dla mnie jak drugi dom to nie zgłębiłem jeszcze zbyt wielu jego sekretów, ale wiem kto byłby nam w stanie pomóc!

Obrócił się, przewieszając przez oparcie fotela i krzyknął w stronę jednego z bardziej odizolowanych kątów pokoju, zanim Hermiona zdążyła go powstrzymać. Harry miał to do siebie, że zawsze gdy chciał być pomocny to tylko pogarszał sprawę. Tak było i tym razem. Już po chwili przy ich fotelach pojawiły się dwie, roześmiane, rude postacie.

  – Harry, kochaneczku – zaczął George naśladując głos swojej matki.

  – Coś blado wyglądasz, zmizerniałeś ostatnio. Zaraz damy ci coś do jedzenia! – wtórował mu Fred, rzucając w niego kilkoma cukierkami.

Harry nie mógł powstrzymać wpełzającego na jego twarz uśmiechu, więc roześmiał się gromko dołączając do śmiejących się ze swojego żartu bliźniaków, ale Hermiona nadal zachowała kamienną twarz. Czuła wręcz jak mrowią ją mięśnie twarzy, jak w jej gardle ledwo zatrzymuje się tłumiony chichot, jednak nie mogła przegrać walki z samą sobą – jest przecież Hermioną  Granger, a Hermiona nigdy nie przegrywa.

  – Słuchajcie panowie, mam do was sprawę. A właściwie to nie  ja tylko Hermiona – bliźniacy odruchowo przenieśli wzrok na skuloną w fotelu Gryfonkę, która do tej pory starała zlać się z tapicerką siedziska. George uśmiechnął się do niej promiennie, jednak na twarzy Freda widać było zmieszanie. Na ten widok Hermiona poczuła się dziwnie przybita, nie chciała by czuł się niekomfortowo w jej obecności, przecież… Skarciła się w myślach i szybko zapanowała nad swoimi uczuciami, zamieniając poczucie winy na satysfakcję. Uśmiechnęła się do George’a.

  – Tak, potrzebuje się poradzić. Bo widzisz George – specjalnie zaakcentowała imię chłopaka – mam dzisiaj randkę z Wiktorem i obiecałam pokazać mu jakieś ciekawe miejsca w Hogwarcie, ale problem w tym, że ja żadnych takich miejsc nie znam, za to ty znasz tę szkołę lepiej niż własną kieszeń, dlatego miałam nadzieję, że może będziesz w stanie mi pomóc?

Poprawiła się w fotelu tak by znaleźć się bliżej chłopaka. Nie wiedziała właściwie dlaczego to robi, ale chciała żeby Fred poczuł się tak jak ona wczoraj – gorszy. Przyglądał jej się przez chwilę zdziwiony, aż w końcu wydusił z siebie:

    – Masz randkę z Wiktorem, TYM Wiktorem? Z KRUMEM? 

  – Tak, z TYM WIKTOREM. Coś w tym dziwnego? Przecież wiedziałeś, że się z nim spotykałam, bo jakbyś nie pamiętał to niedawno przerwałeś jedną z naszych randek swoją drzemką pod gołym niebem, a potem przerwałeś nam kolejną randkę swoim mizianiem się z Ageliną…

2:0 dla Hermiony. Na jej twarzy malował się teraz już naprawdę wyraźny wyraz triumfu. Fred spuścił głowę by ukryć rumieńce. Co go obchodziło życie uczuciowe Hermiony i dlaczego do cholery słysząc o jej randkach z Krumem poczuł nieprzyjemny ucisk w okolicach klatki piersiowej, który w jego przypadku oznaczał tylko jedno, a mianowicie zazdrość. Okej, Hermiona wyglądała dzisiaj naprawdę ładnie, ale przecież zawsze uważał ją za ładną dziewczynę, dlatego kilka nowych fatałaszków nic nie zmieniało, a jednak…

George nie rozumiejąc zachowania tych dwojga postanowił interweniować.

  – Dobrze, dobrze moi drodzy, rozluźniamy atmosferę. Wdech, wydech i jak to mówi profesor Flitwick, rozluźniamy przepony – uśmiechnął się porozumiewawczo do Harry’ego, który było widać, że również zdziwiony był zaistniała sytuacją. – Jeśli chodzi o twoje pytanie Hermiono to myślę, że nie ma co szukać na siłę jakiś miejsc, najlepiej będzie jeśli zabierzesz go do Sali Grawitacji! Można mieć tam niezły ubaw, tym bardziej jeśli ktoś lubi latać na miotle tak jak Krum.

  – Sala Grawitacji? – spojrzała na niego zdziwiona. Nigdy wcześniej nie słyszała o takim miejscu.

  – Nic dziwnego, bo właściwie to wie o niej tylko kilka osób. – Wziął od Harry’ego mapę i wskazał Gryfonce miejsce w którym owo pomieszczenie się znajduje. – Nazwa to tak naprawdę zmyłka, bo ta sala jest pozbawiona grawitacji. Wchodzisz tam i hopsa, latasz. To cos w stylu tych kabin w których przygotowują się kosmonauci.

  – Łał, w życiu nie pomyślałabym, że mamy tu coś takiego. Dzięki George! – zarzuciła chłopakowi ręce na szyję, wychylając się nad oparcie fotela. Na jego twarzy namalowało się zdziwienie, ale odwzajemnił uścisk.

  – Zawsze do usług młoda damo.

Panowie uśmiechnęli się do Harry’ego i już mieli wrócić do swoich zajęć, gdy Fred obrócił się na pięcie i spoglądając wprost w oczy Hermiony, powiedział:

  – A później zabierz go do Wieży Astronomicznej. Przy takiej pogodzie jest tam naprawdę pięknie.

 – Czyli rozumiem, że zawsze gdy pada to tam zaszywasz się ze swoimi panienkami? – odpowiedziała, zanim zdążyła ugryźć się w język. Fred spojrzał na nią i uśmiechnął się, tak rozbrajająco jak tylko on potrafił.
  – Nie, nie zabrałem tam jeszcze żadnej dziewczyny, ale jeśli na którejś będzie mi naprawdę zależeć, to myślę że właśnie tam chciałbym spędzić z nią czas.

Obrócił się i odszedł za bratem. Hermiona wcisnęła się głębiej w fotel, starając się ukryć przed przeszywającym wzrokiem Harry’ego. Czasami zastanawiała się czy aby to nie Dumbledore jest jego ojcem, bo ich spojrzenie były tak samo ciężkie do przetrzymania.

  – Nie patrz tak na mnie Harry! – wyszeptała. – Nie chcę teraz o tym rozmawiać…

Skinął głową i przeniósł spojrzenie w to samo miejsce co Hermiona, na płonący wesoło w kominku ogień. Czuła się źle z tym jaka ostatnio się stała i z tym, że sama siebie nie rozumie…

***

Rajuśku, tak bardzo Was przepraszam. Zawiodłam na całej linii. Po pierwsze rozdział miał być wczoraj, a jest dopiero dzisiaj. Po drugie miał być krótki, a treściwi, a wyszedł długi i bezsensowny. Po trzecie to wiem, że to czwarty rozdział, a tu nadal smuty i zero Fremione. Tak wiem, że znienawidzicie mnie za to, ale pisanie rozdziału z gorączką czasami psuje koncepcje. Mam nadzieje, że wybaczycie mi to. Obiecuję, że w następnym już dam coś ciekaszego, więcej akcji i w ogóle :c

Wybaczcie,w zamian czekam na 8 komentarzy, a nie 10, bo tym razem na tyle nie zasłużyłam :/
Rozdział postaram się dodać jak najszybciej, czyli w przeciągu tygodnie ;)

Pozdrawiam Was i ściskam Misiaki Wy moje

Marta Weasley